~Niet moedig, maar puur zelfbehoud

Was Lance Armstrong de beste renner van zijn generatie? ‘Er zijn 200 kerels in de Tour, en van hen zijn er vijf die het niet deden', zei Armstrong gisteren. Bijna iedereen nam dus doping. En omdat iedereen het deed, zou hij toch nog de beste geweest zijn. Zou. Want wie zegt dat Armstrong écht de strafste renner is? Dat hij hoe dan ook zeven Tours op rij had gewonnen?

Volgens Greg LeMond hadden Floyd Landis of Tyler Hamilton ook de Tour kunnen winnen, als ze van hun baas dezelfde middelen hadden gekregen. Armstrong was dan wel maniakaal met voeding, voorbereiding en materiaal bezig, maar of dat alleen bij hem een Tourzege zou hebben opgeleverd, dat zullen we nooit weten. En eigenlijk wil ik het ook nooit weten.

Wat we nu wel officieel weten, is dat Lance Armstrong de boel jarenlang zonder verpinken heeft belazerd. De Amerikaan bekende en dat zal hem vast hard gevallen zijn. Maar hij bekende alleen maar om zichzelf te redden van de eeuwige hoon. Daarom nam hij ook een imago-specialist onder de arm.

Bij Oprah Winfrey op de stoel zat geen man die in het reine wilde komen met zichzelf. Daar zat iemand met zijn rug tegen de muur, iemand die voor zichzelf een uitweg zocht uit een hopeloze situatie. Terwijl hij in het verleden als strategie de aanval koos en rechtszaken aanspande om de strop te vermijden, probeerde hij nu bij Oprah te redden wat er te redden valt. Dat had niets met moed, maar alles met zelfbehoud te maken.

Armstrong zal wel gelijk hebben dat een groot deel van het peloton aan de doping zat. Maar dat praat op geen enkele manier zijn leugens goed. Want het was niet eens het achterhouden van informatie of halve waarheden, maar hele leugens. En mensen die wel de waarheid over hem spraken, maar minder middelen en niet zo'n sterk karakter hadden, bracht hij voor de rechter en nagelde hij publiekelijk aan de schandpaal. Dat is walgelijk. Wie gelooft dat hij na 2005 geen doping meer gebruikte maar op 38-jarige leeftijd toch nog derde werd in een Tour die je volgens hem zonder stimulerende middelen niet kan winnen?

Voor hen of voor de wielersport konden er in het eerste deel van het interview nog geen excuses van af. Wie goed keek, zag zelfs geen berouw. Het is nauwelijks aan te nemen dat de controlefreak Armstrong niet stuurde wat zijn ploegmaats deden, zoals hij nu insinueert. Of houdt hij de namen voor het echte proces, in ruil voor strafvermindering?

Nu komt een machine op gang om het imago van Armstrong op te krikken, te beginnen met het tweede emo-gedeelte van het Oprah-interview van de voorbije nacht. Toch zal het beeld dat van de zevenvoudige Tourwinnaar blijft hangen, dat van een pathologische leugenaar zijn. Lance Armstrong heeft jarenlang op de kap van de wielersport, van zijn fans en zelfs van kankerpa­tiënten mister Nice Guy gespeeld. Terwijl hij fundamenteel oneerlijk was en dat lardeerde met leugens.
Het is nu maar te hopen dat de wielersport hier conclusies uit trekt. De grootste schade ooit is aangebracht. Wij geloven dat de strijd tegen doping nooit feller is geweest dan nu, maar dat betekent niet dat het gebruik van stimulerende middelen is uitgeroeid.

De door Armstrong veroorzaakte chaos is nooit groter geweest. De UCI blijkt niet genoeg geld te hebben om doping echt uit te roeien en de dopingtests zijn beter, maar wie durft te zeggen waterdicht? En het is nog niet gedaan. Over tien dagen begint in Spanje de rechtszaak tegen dopingdokter Fuentes, in maart is dokter Ferrari – door Armstrong gisteren nog altijd gespaard – aan de beurt. Ook daarbij zullen nog zaken aan het licht komen.

Het einde van de crisis in het wielrennen is nog lang niet in zicht. Door sneller open kaart te spelen, had Armstrong veel imagoschade kunnen vermijden. Hij koos voor de andere weg.